Donderdagavond, 28 november. Een druilerige, troosteloze dag. Het herenteam Kamphuis was van plan die af te sluiten met een knallende overwinning tegen IJsselstad in Deventer. Reinard was de chauffeur. Toen hij en Gerard bij Hans waren was de teleurstelling groot. Hans had beloofd dat hij een tankstation op de oprit zou hebben geregeld waar we zouden kunnen tanken. Deze was in geen velden of wegen te bekennen…. Toen de volgende tegenvaller: Reinard biechtte op dat hij vaak verdwaald en dat Google Maps of Tom Tom hem niet altijd hebben gebracht waar hij wilde zijn. Het begon al direct na Wapenveld: Google Maps probeerde hem steeds weer terug te sturen naar het (verborgen) tankstation bij Hans op de oprit. Gelukkig waren Gerard en Hans behoorlijk wakker en loodsten ze de Opel Astra feilloos naar Deventer. Reinard had de auto lekker warm gestookt, senioren moeten geen kou vatten en Gerard blafte af en toe al als een zeehond met bronchitis. Warmte en gezelligheid is goed voor ieder mens. Warmte was de makkelijkste factor…
Voor Hans beloofde het een top-avond te worden. We gingen immers naar Deventer, dat is een echte Hans-z’n-stad. We reden op een gegeven moment zelfs over de Hans-z’n-straat. Met een beetje mazzel zou het dus Hans-z’n-avond worden! Aangekomen in Deventer reed Reinard met een gangetje door klein vijvertje wat inmiddels op de rijbaan was ontstaan door het hemelwater. Pal naast dit vijvertje reed een fietser. Die kreeg dus niet alleen van boven, maar ook van de zijkant een stortbui over zich heen. Als die pechvogel dit verslag leest: sorry, het had niet gehoeven….
Aangekomen bij de sporthal begonnen we ons zorgen te maken omdat Willem er nog niet was. Meestal staat hij paraat om ons te verwelkomen, ons een fijne parkeerplaats te wijzen en aan te geven waar de beste kleedkamer is en welke wc nog redelijk schoon is voor het geval een grote boodschap gedaan moet worden. Niets van dit alles. Na een paar bakken koffie kwam Willem toch aangewandeld: er blijken meerdere Koningin Wilhelminalanen te zijn in Hans-z’n-stad. Rare jongens daar. Gelukkig waren we compleet en onze tegenstanders waren ook langzaam binnengedruppeld.
In de zaal was het lekker warm, een nudistenvereniging zou hier zeker mee uit de voeten kunnen. Gelukkig had iedereen wel sportkleding aan. De shuttles waren ‘bagger’, blijkbaar een pre-Black-Friday-levering van een malafide ondernemer. Een zwarte koker waar kanonskogels uit kwamen. Wat een raketten! Alle veertjes buigen, een parachuutje er aan knopen en voorzichtig slaan waren bij sommige exemplaren geen overbodige voorzorgsmaatregelen.
De wedstrijden waren op zich niet verkeerd, maar toch teleurstellend. Hans en Reinard verloren niet eens in een driesetter. Met maar 28 punten in 2 sets was dit bijna de slechtste wedstrijd van de avond. Dit was niet Hans-z’n-partij. Gerard en Wim kwamen iets dichterbij de overwinning, maar moesten met 15 en 17 punten ook een nederlaag incasseren.
De singels: Hans speelde een puike partij met veel net-over-het-net shuttles. 21-19 en 22-20 geven echter geen winstpunt. Hans-z’n-net-niet-partij! Reinard kon goed meekomen en z’n tegenstander werd moe. Dat bood kansen, maar die wist Reinard niet om te zetten in een winstpunt. Met 17 en 18 punten was ook dit een verliespunt. Inmiddels stonden we dus met 4-0 achter. Reinard kreeg, toen hij en Hans uitzwetend op de bank zaten, nog een bemoedigend sms-je van de thuisbasis: ‘jullie moeten dus harder lopen’… Daar zat wat in, maar om nu te zeggen dat deze boodschap motiverend werkte….
Toch leek het erop dat Gerard daar wel door aangemoedigd werd. Eerste set scoorde hij slechts 12 punten, de tweede set won hij zowaar. Een driesetter! Zou het tij gekeerd zijn? De derde set was spannend, zenuwslopend met soms lange rally’s. We stonden op het punt om alvast krukken en een rolstoel bij de Icare hulplijn te bestellen. Dat bleek achteraf niet nodig. Helaas verloor Gerard de derde set met 18 punten, weer bijna een overwinning dus.
Willem kon niet genoeg druk in het achterveld van de tegenstander leggen. De eerste set ging desondanks helemaal niet verkeerd, Willem scoorde 18 punten. De tweede set was echter niet om over naar huis te schrijven, dat doen we dus ook maar niet. Inmiddels stonden we met 6-0 achter, een laatste eindsprint in de dubbels was wat ons nog te doen stond.
Willem en Reinard haalden het niet. Typerend was dat Willem zelfs geen handvol tips voor Reinard had tussen de twee sets in. Dat is niets voor Wim. Zelfs geen klein tipje of aandachtspuntje deze keer. Dus ging de tweede set nog slechter dan de eerste set. Maar…..gelukkig werd het toch nog een beetje Hans-z’n-avond. Samen met Gerard wist hij z’n partij namelijk te winnen. Toch nog een puntje binnen geharkt.
Ook in de kantine kon Hans z’n geluk niet op. De schaal met hapjes was voorzien van een paar kaassouffles, dus het was dit keer ook Hans-z’n-schaal. Puntje van kritiek was dat ook de tegenstanders deze souffles nuttigden. Gerard probeerde uit of hij bij het zingen van het Feijenoord lied medestanders kon krijgen, maar dat mislukte in het Go Ahead bolwerk. Willem deelde trouw kaartjes uit voor het Kamhaltoernooi medio 2020, wat een goede vertegenwoordiger is hij toch van onze club. Nadat Gerard iedereen had uitgehoord over z’n werk en zelf ook vertelde over ‘de goede oude tijd’ toen hij gestationeerd was bij onze Oosterburen en de tweede hapjesschaal op een paar kruimels na leeg was gegeten besloten we dat het tijd was om te vertrekken.
Je vraagt je misschien af of de titel boven dit verslag terecht is. Nou, met behulp van ingewikkelde wiskundige formules mag je concluderen dat het inderdaad een nipt verlies was. Alle punten bij elkaar opgeteld en gedeeld door de gespeelde sets levert namelijk een totaalscore van exact 20,17 voor IJsselstad en exact 16,17 voor Amptmeijer Badminton ’80. Een verschil van exact 4 puntjes. Dat is toch wel nipt te noemen waarbij een scherpe lezer natuurlijk al lang heeft gezien dat nipt uit 4 letters bestaat. En we speelden dit keer met 4 man in ons team, het was de vierde uitwedstrijd van Reinard, en zo kan ik nog wel even doorgaan……Met onze vierwieler spoedden ons vieren huiswaarts waarbij we zeker vier keer te maken kregen met een afgesloten afrit/toerit waardoor we tot vier keer toe door de niet al te plezierige stem van Google Maps werden gesommeerd om rechtsomkeert te maken. Op Black-Friday arriveerden we uiteindelijk thuis, vier minuten later dan gepland.
Op naar onze volgende uitdaging.