Een memorabele dag… dat mag wel gezegd worden van de 28e september 2019. Het mannenteam Kamphuis mocht thuis spelen tegen het eerste mannenteam van Thuve. Het team uit Duiven had met 7-1 gewonnen van een team waar wij met 8-0 van hadden verloren, dus dat voorspelde een spoedige gang naar de kantine om het op een zuipen te zetten. Dat pakte iets anders uit. Althans… wat betreft de spoedige gang.
We hadden als invaller dit keer Justin toebedeeld gekregen en we hoopten dat hij dan misschien een puntje zou kunnen pakken, zodat we niet geheel afgedroogd zouden worden. De dubbel met Hans was een mooie partij om te zien. De sterke tegenstander trok helaas wel aan het langste eind met 20-22 en 18-21. Maar er waren heel wat mooie slagenwisseling te zien. Gerard en Wim hadden een makkelijke eerste set met 21-9. De tweede ging helaas verloren met 20-22, maar ze kwamen sterk terug in de derde met een winst van 21-13. Het eerste puntje was binnen!
Op naar de singles. Justin had een goede tegenstander in Berno. Berno was echter niet gewend aan de korte service van Justin en wist ze niet goed weg te leggen, waardoor Justin flinke druk wist op te bouwen in het achterveld van de tegenstander. De eeste set ging dan ook met 21-13 naar Justin. Ook in de tweede set werd Berno flink onder druk gehouden, waardoor Justin met 21-16 ons tweede punt binnen kon halen.
Hans had het moeilijk met het loopvermogen en de fraaie backhand van zijn tegenstander waardoor hij niet onder de druk weg kon komen. Met wat missertjes zo hier en daar werd het punt aan de tegenstander gegeven met 12-21 en 16-21. Met een oerkreet alsof het wereldkampioenschap binnen was gehaald, vierde de tegenstander het winstpunt…
Gerard blijft nog tobben met de blessure aan zijn voet en dan kreeg hij ook nog een jonge gast als tegenstander. Laten we het erop houden dan de geest gewillig was, maar het vlees zwak. Met de setstanden 14-21 en 6-21 werd ook hier het winstpunt aan de tegenstander gelaten.
Maar dan Wim! Herboren met een nieuw racket speelde hij als in zijn jonge dagen, lang, lang geleden… In de eerste set wist onze mannetjesputter een mooie voorsprong op te bouwen door de tegenstander van links naar rechts te laten lopen. Wim had al gezien dat tegenstander Dennis moeite had met zijn enkel en daar dien je dan als geroutineerd badmintonner misbruik van te maken! Aan het eind van de eerste set werd de ruime voorsprong bijna nog uit handen gegeven, maar net op tijd wist Wim dat te voorkomen (21-19). De tweede set gaf hetzelfde beeld. Met 21-15 won Wim zijn single. En ik meende zelfs het licht in de zaal wat te zien dimmen door de schaduw van het gegroeide ego van Wim!
De derde dubbel van Gerard en Hans ging helaas verloren met 15 en 16, waardoor we met 3-4 achter stonden. De laatste dubbel van Justin en Wim moest dus redding brengen. Met 21-18 werd de eerste set gewonnen. De tweede set ging aan het eind net verloren door een paar missertjes. Dat was nog niet verwerkt in het begin van de derde set, want de punten werden zo weggegeven en het stond al 0-8. Eén van de tegenstanders ging daarop uit zijn dak, wat niet overal even goed viel, zullen we maar zeggen. Aldus getergd deden Wim en Justin er een schepje bovenop en werd de achtervolging ingezet. Met snoeiharde smashes van Justin en uitgekiende plaatsballetjes van Wim kwamen ze geweldig terug en werd alsnog de set binnengesleept met 21-17. Eindstand 4-4.
Dit was boven verwachting. Maar nog mooier: Wim had al zijn wedstrijden gewonnen! Dat hebben we dan wel heel vaak moeten horen en waarschijnlijk zullen we dat ook nog wel horen tot 2025, maar vooruit: ere wie ere toekomt.
In de kantine werd het gelijke spel op “passende” wijze gevierd, ook nadat de tegenstander al lang vertrokken was. En mochten jullie niet weten hoe een genietende Wim eruit ziet, hier het beeld daarbij:
