Maandag 14 oktober gaat de herinnering in als de dag van de boerenprotesten, het zachte lente-achtige weer en de strijd tussen het herenteam Kamphuis en het herenteam Elo United uit Hengelo. Zoals gewoonlijk reden we apart. Willem had de omgeving al voor ons verkend en wees ons een uitermate geschikte parkeerplaats, gelegen naast Kulturhus Hasselo, alwaar een bibliotheek, en paar gezelschapszalen en de sporthal een gezamenlijke trekpleister zijn voor de plaatselijke inwoners, en in dit geval, een herenteam uit Wezep. Gerard had in de auto gezegd: ‘als er geen koffie is, dan meppen we ze met 8-0 van de baan.’ Helaas, er was wel koffie…. Trouwens, tegen een erg schappelijke prijs: voor 1,20 euro een kopje koffie. Dat kom je toch bijna nergens meer tegen? In de kantine maakten we kennis met onze eerste tegenstander. Die vertrouwde ons min of meer het volgende toe: ‘de rest van het team is super fanatiek, ik ook wel, maar toch wat minder. We spelen in deze klasse omdat we nog een beetje moeten wennen aan veren shuttles…’ Tja, wat we daar toch van moesten denken…
De zaal was afgeladen met badmintonners die training volgden of een lekker potje recreatief aan het batsen waren. Wij kregen een baan toegewezen en na een paar shuttles een hersenschudding gegeven te hebben begon de eerste dubbel. Hans en Reinard verloren de eerste set met 21-19, bijna winst dus. De tweede en derde set ging ze beter af, de tegenstanders wisten toen respectievelijk 11 en 12 punten te scoren. Hoppa: een driesetter (Hans dus extra blij) en 1-0 voor team Kamphuis!
Toen onze oude rotten in het vak, die behalve op hun eigen ervaring ook nog eens konden bouwen op wat ze hadden gezien op de Dutch Open. Dat gaf de burger moed. Echter, ondanks dat verloren Gerard en Willem met 11 en 14 punten. 1-1.
Daarna nog meer dubbels, want de zaal was nog te vol zodat we nog steeds maar 1 baan hadden. En de rekenwonders onder ons snappen het al: als je een dubbel speelt als je 1 veld hebt, dan kun je meer singels tegelijk spelen als je (later op de avond) meer velden tot je beschikking hebt. Wijze jongens daar uit het oosten. Hans en Gerard waren fit genoeg voor de volgende dubbel, maar niet fit genoeg om te winnen. Er waren prachtige rally’s te bewonderen, maar verder dan 14 en 13 punten kwamen ze niet. 2-1 voor Elo United. Willem en Reinard kwamen daarna in actie (dus ook weer een dubbel). De eerste set verloren ze te snel met 21-11. De tweede set was spannender, ze kwamen zelf voor met 20-19. Maar, je raadt het al, ze verloren alsnog met 22-20. Vraag Willem maar eens hoe dat kwam, het gaat te ver om daar hierover uit te wijden.
Inmiddels had Hans z’n single gespeeld en verloren. De 3 andere singels leverden hetzelfde resultaat op, dus eindstand 7-1 voor Elo. Als je uitgaat van 8-0, dan is dat ene puntje toch best wel lekker. Elo blijft koploper en team Kamphuis mag ergens rond het midden z’n plek verdedigen.
De kantine was gelukkig nog open en onder het genot van Streekbier, Grolsch 0,0 en andere drank werd er nagepraat over de wedstrijden, het verloop van de competitie en nog meer sterke verhalen en feitelijkheden die niet allemaal in dit verslag mogen komen op aandringen van onze voorzitter. De bitterballen waren niet aan iedereen besteed, maar de kaassoufflés waren blijkbaar uitverkocht. Rond middernacht spoedden we ons weer naar Gelderland met in ons hoofd het (voor sommigen) welbekende:
Gute Nacht,
Freunde
Es wird Zeit für mich zu geh’n
Was ich noch zu sagen hätte
Dauert eine Zigarette
Und ein letztes Glas im Steh’n